In de hoge middeleeuwen (twaalfde-dertiende eeuw) waren religieuze vrouwen of begijnen geen muffige oude vrouwtjes die kant klosten en gebeden prevelden. Midden in die middeleeuwse mannenwereld slaagden kloosterzusters en vooral begijnen er in, om een eigen hiërarchie uit te bouwen en macht uit te oefenen.

Balancerend op de rand van het ketterse zijn hun mystieke belevingen soms erotisch geladen. Er zijn duidelijk verbanden tussen de poëzie van de troubadours, de Koning Arthurverhalen, graalromans en de vrouwenmystiek.

Vooral de Brabantse mystica Hadewijch heeft ons veel tekst nagelaten. Niet alleen interessant als Middelnederlandse poëzie. Maar ook visioenen die getuigen van een heel eigenzinnige benadering van het begrip “God”.

“Dat suetste van minnen sijn hare storme”!

Voordracht door Lode Melis.